Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/33

boso. Albo to życie? Ot, na świecie domy, jak szklanki; jak trud — to daje zbytek; jak zarobek — to tysiące! Ot, byle głowa dobra i ręce zdrowe! Tam warto pracować.
 — A tu warto umierać — rzekł stary uroczyście. — U nas teraz książki różne piszą, po swojemu, dla chaty. Tam pisze, jakie to wojny i niedole nasi przed wiekami odbyli, a przecież nie odeszli z ziemi, nie wyzbyli się wiary, mowy i obyczaju. Jakoż my teraz możemy to wszystko rzucić? Czy to się godzi?
 — Godzi się wszystko, co uczciwe, by sobie los poprawić!
 — Toby nas tak ksiądz uczył, a on nie uczy.
 — Boć to nie księża rzecz.
 — Kiedy nie księża — to i nie Boga. Człowiek każdy — Boży żołnierz. Postawił go gdzie Bóg, to on tam stać powinien.
 Młody mimowoli lekceważąco się uśmiechnął. Nic uż więcej nie rzekł. Zrozumiał, że jego kosmopolitycznych wyobrażeń chłop ciemny nie pojmie i nie oceni.
 — A kogóż wziął Andrzej? — spytał po chwili milczenia, zaglądając do kołyski.
 — Jodasową Marynkę, sierotę po cieśli Jakubie.
 — A Piotr?
 — Szlugurisa Onutę.
 — A nasza Barbara i Marta gdzie poszły?
 — Do Butkisa i do Szwedasa.
 — A czemuż to chata pusta?
 — Ot, przy sianie wszyscy. Ucieszą się z ciebie, ucieszą. Już nawet się nie spodziewali ciebie kiedykolwiek zobaczyć. Tylko ja czekał!