Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/41

 — A Didelisów Wawra nie pamiętasz?
 — To ty? Anibym poznał! Skądże? Myślałem, że jaki Niemiec, rządca, do Szwedasa Magdalenki się podkrada.
 — To się u was widzi?
 — Ojoj! A ty skąd?
 — Zdaleka, ze świata.
 — A dawno?
 — Dzisiaj wieczór. A ty skąd wracasz?
 — Z roboty, ze dworu w Palandrach. Tydzień, jakem poszedł.
 — Na gospodarce nie siedzisz?
 — Niby to gospodarka! Jest na czem siedzieć, chyba psu albo kotowi — odparł chłop gorzko, ramiona wznosząc i ręką przed siebie wskazując.
 — Ot tam, pod samą górą pół wiorsty mam płotu, a za płotem rośnie trzy kopy zboża i stoi chata, co chyba jeszcze polskie panowanie pamięta. Tyle mojej gospodarki...
 Ponury był i ciągle zamyślony. Jakaś troska i zniechęcenie wyzierało mu z twarzy i ruchów. Przywitał ledwie dawnego towarzysza i prawie nań nie patrzał.
 — Toście zbiednieli? — badał Wawer.
 — A jużei! Inni się zbogacili. Ojciec zmarł, jakem w sołdatach był pierwszy rok. Niby to wasz Andrzej miał się ziemią opiekować i Maryjką. Ale Andrzej to takie ciasto. Ten się worał, tamten uchwycił, a on nic. Mnie sześć lat trzymali w Kijowie, w artylerji, a Rozalka w Kownie służyła u profesora jakiegoś. Płoty popalili, chata się rozwaliła, chudoba