Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/42

pomarniała. Zeszłej jesieni wróciłem, Bóg wie, poco? Terazby trzeba było siedm lat po sądach się włóczyć, żeby odzyskać, a może i nic nie wskórać. Plunąłem na wszystko i chciałem znowu do pułku wracać, na drugą służbę. Płacić mi mieli. Ale właśnie dziewczyna wróciła ze służby i nasiadła na mnie. A nie jedź, a zostań, a gdzie ja się podzieję! I zostałem, w złą godzinę!
 — Choć jeden malkontent — pomyślał Wawer.
 Krystof nieruchomo patrzał przed siebie, a potem spytał obojętnie:
 — A tobie dobrze się wiodło?
 — Dobrze. Tam, kto chce, dolę znajdzie.
 — Pewnie! Bywają tacy, co się im wiedzie.
 — Każdemu, byle szukać i starać się umiał. W Ameryce za to, co twój topór wart, dostaniesz ziemi więcej, niż całe Karewiszki.
 — Naprawdę? Gadają tak, ale ksiądz z ambony odradza i we dworach o nędzy za oceanem prawią.
 — Bo żeby wszyscy poszli, ksiądzby nie miał komu kazać, a dwórby robotnika stracił.
 — A nopewnie — chłop zamyślony potwierdził.
 — Ot i na mnie patrz. Głupi i nagi chodziłem, a teraz i rozum mam i dostatki. Tak każdy tam może, byle się postarał.
 — A teraz wracasz do chaty?
 — Uchowaj Boże! W odwiedziny przyszedłem. Tam mnie interesa czekają wielkie i żenić się będę z bogatego kupca jedynaczką.
 — A tęsknota cię nie żarła?
 — Z początku tom się trapił, ale potem... Ktoby tam złe pamiętał.