Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/46

cie, towarzyszu stary. Jakże ci było na obczyźnie? Mówią, żeś bogaty i pan. Chwała Bogu!
 — Zebrałem dziesięć tysięcy dla ojca. Za tydzień znowu pojadę.
 — Znowu? Nie zostaniesz między swymi?
 Wawer się roześmiał dziwnie.
 — Ja? Tutaj? A cobym robił? Za pługiem, czy z kosą? Mało ich w chacie? Że też ty pytasz?
 — Nie chciałem cię obrazić, Wawer. Daj ci, Boże, dobrą dolę.
 — Jużem ja zdobył tę dolę. Ale niech się kto tak namozoli, jak ja!
 Wyciągnął przed siebie ręce twarde i ciemne i pokazał je rzeźbiarzowi.
 — Takie ręce i bracia moi mają i ledwie chleb wypracują, a na starość deski na trumnę. A ja pan! Ale to cienkie odzienie i złoty zegarek i te tysiące i piękna narzeczona, co mnie czeka w Szczecinie, temim ja rękami zdobywał, ani gładkiem słowem, ani pokłonami. Szedł ja do nich na kolanach, z objuczoczonym karkiem, bity nierzadko i popychany wszędzie, gdzie najciężej było i najtrudniej. Dlatego to, com zdobył, drogie mi i nieocenione. Jakżebym ja rzucić mógł ten mój ciężko wywalczony dostatek i stanowisko? Prawda, Rufin?
 Kaleka głowę skłonił.
 — Daj ci, Boże, dobrą dolę, Wawer — powtórzył i o nic już więcej nie pytał.
 Zadumał się chwilę, w łagodne światło księżyca wpatrzony.
 — Rad jestem, żeś wrócił cały i szczęśliwy —