Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/56

 Rozalkę towarzyszki do koła wepchnęły, chłopcy klaskali w dłonie. Wawer się porwał, dziewczynę wpół ogarnął ramieniem, pocałować chciał, ale odwróciła się tylko i ramienia ustami dotknął.
 — Coś tak nierada całować? — śmiał się, tańcząc.
 — Bom niezwykła z obcymi się zadawać, co mnie głupstwem częstują.
 — O, albom to głupstwo powiedział?
 — Głupstwo i obrazę!
 — Takaś harda!
 — A taka! Więc mnie nie zaczepiajcie!
 — Czemu? Albom to hardych nie miał?
 — Mnie ta mieć nie będziecie, więc zasię!
 — Ani myślę, właśniem was spodobał.
 Przestał jej mówić ty, ale patrzał wyzywająco i zuchwale. Drażniła go ta chłopka. Posadził ja na ławie obok Maryjki, kazał podać piwa i częstował kobiety, przysiadłszy się do nich. Dziewczyna pić nie chciała, odwrócona od niego, przyglądała się tańcom.
 — Nieoswojona twoja siostra — zaśmiał się do bratowej.
 — Ktoby się z Krystofem oswoił? Patrząc ciągle na niego, to i ona taka się stała.
 — Tęskno jej snać za miastem?
 — A pewnie tam kawalerów miała i dostatek, a tutaj biedę, a do biednej nikt się zalecać nie kwapi.
 — Miała kawalerów?
 — Ojoj, ilu! Jeden to aż tutaj z Kowna przyjeżdżał. Jak on się zwał, Rozalko?
 — Co mam go pamiętać — odparła niechętnie.
 Maryjka poufnie przechyliła się do szwagra.