Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/70

 — Mój synku poczciwy, dziękuję ci — zawołał Jan, za głowę go obejmując.
 — Żeby ojciec z początku tak rzekł, tobym się nie wybierał. Ja to ojcu rad dogodzić, ile mogę.
 Pożegnali Rufina i razem poszli, rozmawiając serdecznie i szczerze.
 — A gdzież ten szmat ziemi? — wesoło pytał młody. — Pokażcie mi ją tymczasem.
 — To chodźmy, kiedyś ciekawy.
 Minęli wieś i gościńcem naprzeciw Piłkalnisu dotarli. Stary na lewo zawrócił i ręką wskazał:
 — Ot, ten ugór i ta łąka. Niemce kapustę będą sadzić.
 — Jakie Niemce? A niedoczekanie ich! Albo to wy nie macie bogatego syna! Od Jodasów niedaleko będziecie. Rozalki krosna słychać aż tutaj.
 — Dobra i rozumna dziewczyna. Wracajmy, chłopcze, do chaty na obiad.
 Wawer stanął. Jeszcze raz po ziemi tej spojrzał, potem w zanadrze sięgnął.
 — Wart ten szmat pięć tysięcy?
 — Niemce podobno cztery dają.
 — Niech dają, ale nie dadzą. Wracajcie sami ojcze.
 Uśmiechnął się tajemniczo i w lewo zupełnie skręcił. Kołodziej za nim patrzał przez chwilę, potem ręce złożył i począł pacierze szeptać. Skończywszy, widział jeszcze, jak syn rzeczkę po kamieniach przeszedł i ku dworowi zmierzał.
 — Kupi! — szepnął i oczy mu zabłysły. — Byle Bóg dał i kupił, wtedy on do tej ziemi wrośnie, jak