Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/74

 Coś sobie nucąc, zajęty i bynajmniej zwłoką nie rozgniewany, wybiegł na drogę. Przed nim w jasnym letnim zmierzchu zamajaczył kontur szybko idącej kobiety. Poznał Rozalkę Jodasównę po zgrabnym chodzie i odzieży schludnej i dogonił ją z łatwością.
 — Dobry wieczór — pozdrowił.
 — Pochwalony Jezus — poprawiła go, nie patrząc.
 — Na wieki — odparł, śmiejąc się. — Bardzoście nabożni.
 — Jako zwyczaj, mówię.
 — A dokądże idziecie?
 — Do Rufina.
 — Oho, do kawalera, wieczorem, sama jedna... Nie boicie się obmowy?
 — A któż mnie obmówi? Chyba wy, bo inni mnie znają.
 — I ja milczeć będę za buziaka.
 — Możecie sobie gadać, ile się podoba. Ja dla was nie mam buziaków, a wam wypada swojej Niemkini wiary dochować.
 — A któż wam o Niemkini mojej mówił?
 — Ano sami po wsi trąbicie, jakby to Bóg wie co za wielki honor był.
 — A bo i jest honor.
 — Nieosobliwy. Jabym się wstydziła.
 — Czego?
 — Dla Niemkini Boga podeptać.
 — Co wy, chłopy, wiecie! Śmiech słuchać.
 — A nam zgroza! Dobrze powiadacie. My, chło-