Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/81

 — Czemu trzeba? Albo człowiek drzewo, korzenie ma? Każdemu droga wolna.
 — Nie każdemu.
 — Może nie tobie naprzykład?
 — A mnie, myślisz, ochota trzyma?
 — A cóż? Magdalenka?
 — Choroba na nią! — zaklął cieśla.
 — Ot, nie gadaj, oczami ją zjadasz. Na twojem miejscu jużbym dawno skończył...
 — Skończę i ja — burknął złowieszczo Krytof. — Niechno żniwa miną!
 — Ot, i zgnijesz!
 — Zgnije Szwedas prędzej!
 Rozalka podniosła głowę i z uwagą spojrzała na brata. Co on myślał o Szwedasie?
 — Sprzątnij mi tę miskę z przed nosa — zawołał na nią. — Chleba w torbę włóż. Pójdę na noc.
 — Do roboty? — spytał Wawer.
 — Aha, ale prędko wrócę. Jeszcze się zobaczymy.
 — A trzeba, bo myślę ojcu na nową chatę drzewa kupić i zwieźć. Może mu ją zbudujesz?
 — Mogę, i owszem! Rozalka, ty nigdzie nie pójdziesz?
 — Owszem. Do Ilgian na odpust w piątek.
 — Sama?
 — Nie, z Maryjką i Szlugurisową Barbarą.
 — To ci ochota, w taki upał nogi zrywać! Co ty myślisz: wyprostuje ci Pan Bóg Rufina? — zaśmiał się Wawer.
 Nie odpowiedziała. Polecenie brata spełniła,