Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/85

 — I słusznie. Przecieś tu potrzebny.
 — A pewnie. Za lato dwadzieścia już rubli zarobię. Jużem parobek.
 To mówiąc wyprostował się dumnie. Mógł nim być, bo od dwuch lat na swój chleb poszedł, nieobfity wprawdzie, ale uczciwie zapracowany.
 — A nie nudno ci samemu?
 — Nie. Koni tyle, a po krzakach, co stąpisz, to gniazdo. Mam i swoją chudobę — ot zobacz!
 Rozchylił delikatnie gałęzie i pokazał dziewczynie gniazdo, nisko uwite, pełne żółtych dzióbków i szarych piskląt. Samiczka, bynajmniej nie zatrwożona, siedziała w pobliżu, patrząc na ludzi i ćwierkała swobodnie.
 — To twoje? — uśmiechnęła się Rozalka.
 — Moje. Sam je znalazłem z wiosny. Stara mnie zna — o i jak. Daję im chleba, raz obroniłem w nocy od sowy, a raz od kota, szelmy. To moje.
 Ciemna twarzyczka promieniała radością.
 — Kiedyś przyszła, Rozalko, to i chatę moją zobacz. W gościnę cię proszę. Cały ze mnie gospodarz.
 Ruszył przodem, rozchylając krzaki. Czasem stawał, inne gniazda jej pokazując.
 — Ale to już nie moje — to Boże — tłumaczył.
 Doprowadził ją wreszcie na łączkę, otuloną leszczyną gęstą.
 Opodal widzieć było rozsypaną stadninę, a pod krzakiem stał szałas, sklecony z kołków i prętów suchych, pokrytych darniną.
 Wejście było otwarte, wystawione na wichry i ulewy; w głębi leżała garść słomy i jakieś szmaty,