Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/86

w płótno zawinięty chleb, czarka na wodę i zawieszone były u góry proste, białe skrzypce. Był to dom Marcinka.
 Stanąwszy na miejscu, gospodarz pierwszem spojrzeniem obejrzał konie, przytoczył Rozalce pniak na siedzenie, do szałasu się wsunął i przyniósł jej stamtąd kromkę chleba i garnuszek wyszczerbiony, pełen dzikich malin...
 — Masz tobie, Rozalko! Zjedz! — prosił serdecznie, siadając blisko niej na ziemi, z biczyskiem sążnistem, w drobnych, a już twardych i czarnych rękach.
 Dziewczyna jadła — cieszyło go to bardzo.
 — Ja do ciebie interes bardzo ważny mam, Marcinku — ozwała się wreszcie. — Mógłbyś ty przez jedną noc do Palandrów zbiegać i napowrót?
 — Mógłbym. Mnie nikt nie dogoni.
 — Ale to wielki sekret. Trzeba przysiąc, że nikomu nic nie powiesz.
 — Czemu?
 — Bo coś takiego, o czem nikt wiedzieć nie powinien, poniesiesz...
 Pacholę zaciekawione, oczy podniosło. Sekret mu powierzono, rósł w dumę.
 — A komu? — spytał.
 — Zaraz ci rozpowiem. Jak zmrok zapadnie, trzeba na Piłkalnis pójść.
 — Kiedy tam coś straszy.
 — A właśnie. Odważnego trzeba. Tam koło samego szczytu lipa stoi wypróchniała. W dziuplę trzeba rękę wsadzić po łokieć, znajdziesz papiery...