Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/88

 Chłopak, skończywszy, wstał bardzo blady, ale zdeterminowany i poważny. Jakby o lata przez tę chwilę dojrzał. Już o nic nie pytał, ale sam dysponował:
 — Jak zmierzchnie, pójdę, a rano wrócę i do ciebie zabiegnę sprawę zdać. Bądź spokojna, już ja się tak uwinę, że nikt inny lepiej nie zrobi. Trza dobrze się sprawiać, żeby konie w zagrodzie nie zgłodniały. Panby się gniewał i z zasług potrącił. No, nic to. Dam rady!
 Zuchwale grzywą swą wstrząsnął i bat rozwinąwszy, palnął donośnie.
 — Daj ci Boże, szczęśliwie, Marcinku! A pamiętaj, że na twojej głowie spokój całej wsi. Żebyś się przestraszył i co rzekł...
 — Tożem przysiągł! — obraził się chłopak.
 — Dziękuję ci. Zuch jesteś.
 Powtórzyła mu raz jeszcze, co i jak miał czynić, a potem pożegnała i odeszła.
 Przeprowadził ją do rzeczki i wrócił bardzo zamyślony. Za nadejściem wieczora stadninę zegnał do dworu. Skrzywiony był i kulał.
 — A co to? Nocą paść nie będziesz? — zagadnął go gospodarz folwarczny.
 — Proszę pana... wszystko mnie boli i noga obiera. Pójdę na noc do chaty.
 Uwolniono go na widok zbiedzonej twarzy i utykania. Za bramą wyprostował się i jak zając, czmychnął znajomemi polami, omijając wieś i drogi.
 Piłkalnis samotny, obrosły nieprzebytą gęstwiną dzikich krzewów, ukoronowany drzewami, stał czarny