Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/94

 I zaczęło się śledztwo. Chłopi milczeli, policjant pytał, pisarz zapisywał.
 — Twoja to kurtka?
 Marcinek skłamać chciał, ale szczęściem oczy podniósł i wśród sędziów Szwedasa starego zobaczył, który mu nieznaczny, twierdzący ruch głową wskazał.
 — Moja — odparł zcicha.
 — Aha, twoja! A ty sam gdzieś biegał tej nocy?
 Marcinek znowu na Szwedasa spojrzał, ale już stary siedział nieporuszony i odwrócił się w inną stronę.
 — Ja konia szukałem — odparł chłopak.
 — A pocoś skłamał imię?
 — Kasztanowatego szukałem...
 — Gadaj prawdę! Posyłał cię kto?
 — Nikt nie posyłał. Koń z paszy zginął.
 — Nie łżej, bo będzie źle! Dokąd biegłeś?
 — Łysego szukałem. On kupny, to się stada nie trzyma.
 — Łże! Ja mówię, że łże! Starszyzna, każcie mu rózgami dać!
 Chłopi spojrzeli po sobie, pokiwali głowami, naradzali się zcicha. Wreszcie wójt przemówił:
 — Kiedy upewniacie, że kłamie, to rózgi nie zawadzą. Szauklis, daj mu piętnaście, ty, Jurgis, potrzymaj!
 Wykonawca wyroków, stróż gminny, chłop wysoki i barczysty, przystąpił do chłopca. Marcinek zęby zaciął, choć się cały trząsł. Położyli go na ziemi i zaczęła się bolesna operacja. Niewiadomo, czy Szauklis