Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/95

słabo bił, czy chłopak tak wytrzymały się okazał. Ani się odezwał. Odliczono piętnaście.
 — No, gadaj teraz! Posyłał cię kto? Nosiłeś co, gdzie?
 — Łysego kasztana szukałem — była odpowiedź uparta.
 — No, poczekaj! Jeszcze to nie koniec! Starszyzna, ja wam mówię, jeśli mu nie zasądzicie drugiej porcji, zaskarżę was wyżej, że go z wiedzą ochraniacie.
 — Co mamy ochraniać? — zawołał wójt niespokojnie. — Winien, powiadacie, niech cierpi. My nic nie wiemy... on nam nie krewny, żebyśmy go oszczędzać mieli.
 — Dać, jak pan policjant mówi... drugą porcję! — potwierdził Szwedas w imieniu ławników.
 Rozciągnięto go znowu i bito, rachując uroczyście razy i znowu chłopak milczał.
 Wstał czerwony, oczy miał łez pełne, ale nie płakał.
 — Da ci ojciec drugie tyle, jak za ciebie grubą karę zapłaci! — krzyknął policjant wściekły.
 — Powiedz prawdę jeśliś winien — ozwał się Szwedas powoli, łagodnie. — Możeś co ukradł i utaił. Dziecko jeszcze jesteś, mogłeś zbłądzić.
 Marcinek, który na wzmiankę ojca aż zzieleniał ze strachu, teraz, nazwany dzieckiem, głowę hardo podniósł.
 — Łysego kasztana szukałem — swoje twierdził. — Spieszyłem się, pan policjant mnie zatrzymał, chciał zamknąć, więc uciekłem.