Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/110

 — Lubię konie. Zresztą jeśli tu jestem, to po to, żeby się przypatrywać widowisku.
 Patrzał na nią po swojemu, badawczo, bystro. Jego zmysł artystyczny lubował się w niej. Miała w sobie doskonałą harmonję smukłych linij, złotaworóżowy koloryt twarzy, pogodny wyraz delikatnych rysów i niebywałą jasność i przejrzystość złoto-brunatnych źrenic.
 — Ja się w niej rozkocham jak w zdroju! — pomyślał z dziwną radością, że może patrzeć i mówić z nią.
 — Pani mi pozwoli przypatrywać się także razem?
 — Proszę pana — odparła z prostotą.
 — Wolno gawędzić?
 — O, i owszem. Niema racji milczeć, bo niema czego słuchać!
 — Siadajże pan — rzekł uprzejmie prezes.
 Radlicz usiadł poza Kazią i spytał:
 Pani zaprzestała konnych spacerów?
 — Moja eskorta chora, ten chłopak stajenny. Jutro go zupełnie stracę. Tak tęskni po wsi, że go muszę do domu odesłać.
 — Tak! Ano, to ci drugiego trzeba dostać! — rzekł prezes. — A to ci osieł dopiero, Warszawa mu się nie podoba! Powiedz mi pan, czy tu zawsze takie pustki?
 — Jeszcze się napełni po antrakcie. Przyjdą na Karolę.
 — Ach, tę na trapezie, żonglerkę. Podobno bajeczna!
 — Phi, modna! — ruszył ramionami Radlicz — od czasu, jak ją książę Kocio uczynił popularną, cała Warszawa lata do cyrku.
 — Podobno kupił dla niej pałacyk po Sandersach w Alejach?
 — I parę koni ze Styrji za pięć tysięcy rubli — i czek na tualety na piętnaście tysięcy rubli miesięcznie, i już nie pamiętam wszystkiego, co opowiadają.