Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/114

 — Bransoletę jej cisnął! Także koncept — ktoś mówił przed nimi. — Powinien sądownie odpowiadać, ale taki się ze wszystkiego wykręci.
 — Panicz, gdzie to rzuca pieniądze, a na wpisy to rubla nie da! — ktoś warknął.
 — Zabita pewnie. Mój Boże, dla marnej bransolety!
 — Głupia, mogła ją dostać u siebie, w buduarze.
 — Co prawda, za kim to ludzie szaleją. Żadna piękność, tyle, że zagraniczna!
 — Widzisz, Jasiu, czem się kończą łamane sztuki. A ty wiecznie na głowie chodzisz i na oknie się huśtasz! Widzisz, jak niewiele do nieszczęścia potrzeba.
 — Jutro rano w „Kurjerze“ będzie.
 Wśród tysiąca urywanych zdań, wydostali się do kontramarkarni. Tu tłum rzedniał, oddychał swobodniej.
 — Pójdziemy na kolację do Europy.
 — Maniu, a gdzie pan Władysław?
 — Mój drogi, czy wracamy razem?
 — Wstąpię do klubu.
 — Wiecie, znajdziemy jeszcze partyjkę u Lisieckich.
 — Dlaczego to Malwina zawsze bywa tylko z ciotką?
 — Nie wiesz, kto się witał z Morskiemi?
 — Jazda do Łazienek! Siadajcie panienki!
 Nareszcie wydostali się na ulicę i w tej chwili zjawił się Radlicz.
 Ledwiem państwa dogonił.
 — No, i cóż? — spytał prezes.
 — Aus! — rzekł krótko malarz.
 — Hrabia może mieć grubą nieprzyjemność.
 — Żadnej, już parę razy to było. Wszyscy o tem wiedzieli, ona się w ten sposób nim i sobą popisywała! Nie udało się! Bransoletę chwyciła jednak i tak ścisnęła w ręku, że siłą musiano wydrzeć.
 — Kto? — spytała Kazia.