Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/115

 — Jej matka, dziedziczy po niej.
 — Cóż hrabia? — rzekł prezes.
 — Struty. Klął, obiecał matce wziąć na siebie wszystkie koszta i pojechał z Kołockim.
 — Jakkolwiekby to było, rad jestem być w swojej skórze, a nie w jego! — zakończył prezes.
 — Żegnam państwa! — ukłonił się malarz.
 Oni wsiedli do powozu, on poszedł pieszo.
 Wcześnie jeszcze było, rozmyślał, co robić z resztą wieczoru. Różne twarze i postacie kobiece majaczyły mu w myśli, nie mógł się na żadną zdecydować. Tak idąc, zamyślony, potrącił kogoś, spojrzał, był to Andrzej Sanicki.
 — Dokąd?
 — Szukałem Markhama, siedzi u Dąbskich. I poco on sobie tę gęś bierze!?
 — Ano, ma wenę czy pech — kocha się w pannie z towarzystwa!
 — Ano, może się z nią ożenić, mieć, trzymać, ludziom się pochwalić. Całe życie kocham się w mężatkach, djablo mi to czasem dokuczy, jak kłusownictwo królowi kurkowemu. Zazdroszczę mu! A pech? Ano, chwal się tu i ciesz, i pilnuj jednej całe życie! Podle jest świat urządzony! Wiesz, idę z cyrku. Karola się zabiła. Mdli mnie dotychczas; pójdź chyba do knajpy!
 — Zabiła się? Nie widziałeś mego starego i żony?
 — Owszem! Wyszliśmy razem. Ale była chwilę i pani Celina.
 — Sama? — spytał żywo Andrzej.
 Radlicz sekundę się zawahał.
 — Chyba, że sama, nie uważałem.
 Andrzej stanął.
 — Maksa nie było?
 — Nie uważałem! — powtórzył Radlicz.
 — Dobranoc ci! — mruknął Sanicki, skręcając na Królewską.
 W domu nie spodziewano się go. W małym gabinecie prezes czytał gazety, Kazia naprzeciw niego