Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/116

szyła bieliznę dla protegowanych Ramszycowej. Gdy wszedł, spojrzała na niego prawie z przestrachem, prezes z podziwem.
 — Co się stało? Czy i w teatrze ktoś się zabił?
 — Nie, alem się znudził. Mam głowę zajętą interesami, poszedłem do Markhama.
 — On dziś u Dąbskich — wtrąciła Kazia. Może pan bez kolacji?
 — Bez.
 Wstała natychmiast i wyszła.
 Po chwili znalazł w jadalni zastawioną przekąskę, Kazia gospodarzyła przy bufecie, podała mu sama herbatę. Spojrzał na nią i poczuł wyrzut sumienia za szorstką rozprawę na ulicy. Postanowił być uprzejmym.
 — A zatem pojutrze wizyty? — rzekł. — Zaczniemy od wujostwa Dąbrowskich. Brat mojej matki i jego żona, dwoje bezdzietnych smakoszów. Druga wizyta gorsza, u Wolskich — brr, co za osie gniazdo. Stary safanduła, pięć córek, starzejących się w panieństwie, i matka, zła za sześć! Tam zgóry nienawidzą pani.
 — Mnie? Dlaczego?
 — Bo roili całe lata, że się z jedną ożenię, i wszystkie kochały się we mnie.
 — Musimy tam bywać?
 — Jakże! Krewni, cioteczna siostra matki.
 — A ojca rodzina?
 — Jest stryj, urzędnik w banku. Ma młodą żonę i czworo dzieci, katów i wisielców zarazem, bo katują rodziców, a warci wszystko czworo szubienicy, tak są niesforne, rozpuszczone i samowolne. Ojciec tam nigdy nie bywa, bo go to zanadto drażni, ja czasami chodzę, jak do domu warjatów. Będziemy potem u Markhamów, u Winnickich, u Dąbskich, u profesora Kęckiego.
 — U doktora Downara? — szepnęła.
 — Owszem, ale ja tam nie lubię bywać! On mruk, ona jędza!