Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/117

 Prezes, zdziwiony rozmównością syna, wszedł do jadalni.
 — Dajno i mnie, córuś, herbaty! — rzekł wesoło. — Starzeję się — coraz mi lepiej w domu — z wami!
 — Jeszcze ojciec partji do winta nie dobrał! — zaśmiał się Andrzej.
 — W tym roku zbiorę winta u siebie. Mamy gospodynię, trzeba ludzi ugościć.
 — Winszuję! Fiks — w niedzielę może! No, mam nadzieję, że gospodyni pierwsza zaprotestuje.
 — Ja? Przeciw ojcu? Cóż znowu!
 — Przeciw mnie zatem! — Spojrzał na nią już niechętnie i spotkali się oczami.
 Zatrzymał na niej wzrok, raz pierwszy uważniej.
 — Jakie to młode! — pomyślał i wzrok mu złagodniał.
 — Pani sama nie lubi tłumu i nie da sobie rady z temi fiksami! — dodał. — Ja bezwarunkowo nie będę miał czasu na tę cotygodniową pańszczyznę.
 — No, no, nie buntuj się przed czasem! — rzekł prezes. — Na dziś dobranoc, dzieci!
 Zegar wybił jedenastą. Stary wyszedł, Kazia sprzątała w bufecie, Andrzej siedział zamyślony, paląc papierosa.
 — Była z Maksem w cyrku! — myślał i czuł dziką wściekłość, chęć zemsty, dokuczenia sobie i swej miłości zdradzonej.
 — Dobranoc! — rzekła Kazia.
 Wstał żywo i podał jej rękę. Trochę zdziwiona, wyciągnęła dłoń do uścisku. Zatrzymał ją i spojrzał jej w oczy.
 — Niktby nie uwierzył, żem od sześciu tygodni żonaty i nie znam ust mojej żony! — rzekł.
 Poczerwieniała gwałtownie, cofnęła rękę, źrenice jej zamigotały gniewem.
 — Ale sumę, dla otrzymania której z woli matki swej pan się ożenił, dostał pan.