Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/12

łe, usta szydercze. Był bardzo przystojny, ale wyraz miał niemiły. Wypisał się na tej twarzy przesyt i duma, gwałtowność żądz, bezwzględność charakteru, ledwie pokryte światową ogładą.
 Bardzo elegancki i szykowny, ubrany wykwintnie był to właśnie bohater chwili — Andrzej Sanicki.
 Wzrok jego, trochę chmurny, obiegał salę, spoczął wreszcie na pani Celinie i zamigotał ogniem.
 W tej chwili ona się obejrzała, jakby poczuła jego spojrzenie i nie przerywając gry, skinęła mu głową.
 Maks Unfried, dobrze wytresowany, wstał natychmiast, podali sobie dłonie i Sanicki zajął jego miejsce. Chwilę rozmawiali we troje, banalnie, potem Maks dyskretnie zajął się sprzeczką wintową i zręcznie się wycofał.
 — Wcześnieś się zwolnił? — rzekła Celina. Muzyka głuszyła rozmowę.
 — Za wcześnie. Nie cierpię tych piątków. Czemu nie podają kolacji? Głowa mnie boli szalenie! — rzucał przez zęby gniewnie.
 — Mogłeś się tu nie pokazywać, iść wprost do buduaru!
 — Tak, żeby mi tam znowu wpadła Bella jak wtedy.
 — Nie zdziwiła się wcale.
 — Ale ja byłem w głupiej pozycji. Nie lubię tego.
 — Widzę, że cię głowa boli, ale to nie z mojej winy — więc mi nie grymaś.
 — A komuż? — uśmiechnął się gorąco.
 — Tak — to i owszem. Lubię szampan — nie znoszę wermuta. Cóż tam nowego na łonie rodziny?
 — Ano — jutro jedziemy!
 — Już? Napiszesz do mnie zaraz po przybyciu?
 — Naturalnie!
 — A nie skłamiesz?
 — Dlaczego?
 — Może ci się ona podoba?
 — To napiszę. Albo to pierwszy raz, że mi się ktoś podobał. Wiedziałaś o tem pierwsza.