Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/123

 Kazia wbijała sobie w pamięć ich rysy i myślała ze zgrozą, jak ich pozna i czy pozna na ulicy, tak były banalnie przeciętne!
 — Moje córki — Jadwiga i Marja! — przedstawiła matka. Panienki zabrały się do bawienia Kazi i naturalnie zaczęły: Jakże się pani podoba Warszawa?
 — O, bardzo! A paniom lato wesoło zeszło?
 — Średnio! — odęła usteczka Mania. — Ja się najlepiej bawię w Warszawie. Mamy bardzo miłe muzykalne kółko! Żeby się już sezon rozpoczął! Pani lubi muzykę? Gra pani sama?
 — Trochę, zaledwie znośnie! Muzyki kto nie lubi?
 — Gdzie pani robiła wyprawę, tutaj, czy zagranicą? — spytała Jadzia smętnie.
 — Tutaj. Opiekowała się nią moja koleżanka, Tunia Dąbska.
 — Mama się waha jeszcze, gdzie robić. Mój Boże, jaka to praca mozolna — westchnęła. — A najciężej mi się pogodzić z myślą, że już tak prędko pożegnam na zawsze Warszawę.
 — Lubi pani wieś zapewne?
 — Nigdy na wsi nie byłam, tylko na letniem mieszkaniu. Trzeba będzie przywyknąć! Podobno tam bardzo ludne i wesołe strony. Na zimę przyjadę do Warszawy, a na lato sprowadzę siostry i mamę.
 Andrzej, zabawiany przez mamę Wolską, powstał.
 Poczęto się żegnać bardzo uprzejmie, ale ledwie się drzwi zamknęły, Mania parsknęła śmiechem:
 — A to sobie wynalazł indyczkę!
 — A brzydka, a chuda! — dodała Wolska.
 — Toć to niema o czem mówić z nią. Siedzi jak zamalowana.
 — On znudzony, zły, bez humoru. Zestarzał się, zbrzydł.
 — Tak się zmarnować, tak skończyć.
 — Moja mamo, a któżby za niego poszedł? Któżby się naraził na śmieszność? Trzeba być wiejską gęsią lub nie mieć już krzty ambicji.