Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/13

 — To dobrze. Cóż ojciec?
 Andrzej brwi zmarszczył. Twarz jego przybierała wtedy tak twardy wyraz, że pytający radby był słowo cofnąć. Pani Celina poprawiła się.
 — Musi być rad i o mnie raczy zapomnieć.
 — On o tobie — ty o nim też zapomnij!
 Chwila milczenia. Akordy łączyły się w śpiew. Andrzej rozpogodził twarz. Radby słuchał, ale śmiechy przy stole przeszkadzały mu.
 — Co tam Radlicz wyprawia? — spytał niecierpliwie?
 — Rysuje karykatury ze znajomych, którzy się dowiadują o twem małżeństwie.
 — Zmarnuje się na tych głupstwach próżniak! Nie graj — nie śpiewaj, aż zostaniemy sami.
 — Jesteś dzisiaj jak pokrzywa. Boję się ciebie!
 Spojrzała na niego zalotnie. Z pomiędzy purpurowych warg błyskały zęby — oczy pałały.
 Wstał gwałtownie — spojrzał po ludziach.
 — Quelle corvée — szepnął przez zęby.
 W tej chwili lokaje otworzyli drzwi jadalni, oznajmili kolację, uczynił się rumor. Andrzej, już zupełnie correct, począł się witać na wsze strony.
 Było jednak coś takiego w nim, że go nikt nie spytał o osobiste sprawy, nikt wzmianki nie uczynił, nie zażartował, nawet fertyczna i śmiała Bella, wesoła rozwódka, która się nikogo i niczego nie lękała, której dowcipy były ostre, zachowanie swobodne i z którą Andrzej był na stopie koleżeństwa.
 Po kolacji goście poczęli się przerzedzać, gracze kończyli rachunki, panowie odprowadzali panie, świece dopalały się w kandelabrach, zegary biły późne godziny. Jak zwykle, pozostali najdłużej Radlicz i pani Bella.
 Pani Bella zasiadła do fortepianu i poczęła swawolne francuskie szansonetki, którym malarz wtórował. Pani Celina otworzyła drzwi na balkon. Kłąb świeżego powietrza wpadł do salonu i począł zganiać kłęby dymu tytoniowego.