Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/132

 — Nieznośny pan jest! — nadąsała się narzeczona, a Tunia rzekła:
 — Wolskie rozpowiadają, że ma jakieś medjum i po nocach urządza jakieś seanse!
 — Widocznie Wolskie lepiej ode mnie wiedzą, jak Markham spędza noce, bo ja o niczem podobnem nie wiem.
 — Czego Wolskie nie wymyślą! — mruknęła radczyni.
 — Nie wymyślą nigdy dobrego słowa! — rzucił niecierpliwie.
 Zwrócił się do żony, dając znak dyskretny.
 — Co? Chce mi ją pan zabrać! — zaprotestowała Tunia. — Mam z nią mnóstwo do mówienia i zatrzymuję. Moglibyście bez ceremonji zostać na obiad. Nawet może Julek będzie.
 — Nie mogę! Mam o piątej ważny interes. Zostawię ci powóz! — rzekł do żony.
 — Ależ nie! Bardzo chętnie wrócę pieszo.
 — Pożegnał tedy panie, Tunia przeprowadziła go do przedpokoju i zatrzymała.
 — Wie pan, Wolskie gorsze rzeczy głoszą — zaczęła cicho. — Powiadają, że Markham utrzymuje Burecką.
 Żachnął się niecierpliwie.
 — A jeśli tak jest, co im do tego!
 — Im nie, ale nam bardzo! To musi być zerwane! Niech pan wpłynie na niego!
 — Markhama nie trzeba uczyć, co wypada! Zresztą dalsze jego postępowanie zależy od żony i jej wpływu.
 — No, no niech pan się w morały ze mną nie bawi i ostrzeże po przyjacielsku Markhama, że wiem, jak jest i wiem, czego wymagam! Emilka nie jest Kazia!
 Pogroziła mu palcem i wróciła do salonu.
 — Kaziu, chodźno na chwilę ze mną! — zawołała i wyprowadziła ją do sypialni.
 — Wiesz — interesa twoje się poprawiają — szeptała poufnie. — Pani Celina zdradza go z Maksem Unfriedem. Lada dzień będzie skandal.