Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/140

 — Pani wychodzi? — spytał.
 — Czekam na panią Sanicką.
 Spojrzała na Radlicza, jakaś myśl przeszła jej błyskawicą przez głowę.
 — Aha! Szekspir! — mruknęła.
 Radlicz poczerwieniał jak student.
 — Co pani ma za posądzenia? Skądże mogłem wiedzieć, że pani Sanicka tu będzie?
 — Nie mam żadnych posądzeń! Czekaj pan! Nie mój interes!
 Wyszła do pracowni i wróciła po chwili, już przebrana jak na wizytę. Radlicz siedział zamyślony.
 — Pani drwi ze mnie, ale który z nas, artystów, nie zachwyciłby się panią Sanicką! Nie zdarzyło mi się spotkać w życiu tak uroczej twarzy, tak ślicznego w całości typu kobiecego.
 — Taak! A Baumblattowa!
 Radlicz skoczył, jakby mu kto nadeptał na odciski.
 Baumblattowa była to podżyła piękność wschodnia, nieszczęsny, fatalny kaprys z przed kilku lat, wstyd i śmieszność całej jego karjery miłosnej. Spojrzał wściekły na drwiącą twarz Ocieskiej.
 — Żebym wiedział, kto mi tę babę przylepił!
 — Tak, to była nieudana fantazja. Chyba jako studjum de Walpurgisnacht.
 — Ależ to fałsz, u licha!
 — No, no, szanowny artysto, nie mnie okłamujcie, bom was widziała pewnego wieczoru w Łazienkach. Wysiedliście z powozu za mostem, nad stawem, i...
 — A cóż pani robiła po nocy w Łazienkach?
 — Hm, może byłam z kochankiem. W każdym razie nie profanowałam cudnej nocy księżycowej i słowiczych pieśni gruchaniem z takim poronionym Bożym tworem, jak Baumblattowa.
 — Pani jesteś oprawcą! — zaśmiał się Radlicz, widząc, że się przed nią nie wykłamie.
 W tej chwili zapukano do drzwi i weszła Kazia. Zeszczuplała i zbielała przez te parę miesięcy miejskiego życia, zdyszana była i zawołała od progu: