Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/143

 Było to dobitne. Dla złagodzenia, dodała:
 — Słyszał już pan Cafieri?
 — Tak! W „Cavalerii“ i jestem zachwycony.
 — My mamy być pojutrze na „Carmenie“.
 — Bardzo nowa, świeżutka opera! — zaśmiała się Ocieska.
 — Dla mnie będzie nowa. Byłam w życiu trzy razy na operze.
 — Nie może być?
 — A najwyżej dziesięć razy w teatrze.
 — Żartuje pani?
 — Nie. Doprawdy. Nie miałam kiedy używać tej rozrywki. Jestem przecie dzika wieśniaczka.
 — A teraz? Woli pani wieczory w domowem kółku.
 — Tak! Wolę samotność i ciszę niż gwar i tłum. Nie nudzę się nigdy sama z sobą, a często z ludźmi nawet bardzo zabawnymi!
 To było znowu dobitne i cięte i znowu dla złagodzenia dodała:
 — Zresztą mało mam wolnych wieczorów. Wtorki u pani Ramszycowej, czwartki u Markhamów, niedzielę u Dąbskich, w sobotę sami przyjmujemy. Dodać do tego różne sesje teścia i fabrykę męża, na teatr już niema czasu. No, już idę — zakończyła, wstając i naciągając rękawiczki.
 Radlicz powstał także i pożegnał panie.
 Zaraz za nim one wyszły. Przed bramą czekał powóz.
 — Phi, taka parada! — rzekła Ocieska.
 — Idée fixe mego teścia — odparła Kazia. — Przyśniło mu się, żeby mnie tramwaj przejechał i nie pozwala wieczorem iść pieszo. Co prawda, i ja się boję ulicy. To dziwne, u siebie na wsi nie wiedziałam, co strach. Bywałam wśród piorunów w polu, na cmentarzach w noc ciemną, błądziłam w zadymkę, unosiły mnie konie, gonił rozszalały byk, nigdy nie doświadczałam tej zgrozy i lęku jak tu, gdy mi się parę razy trafiło wracać późnym wieczorem wśród ludzi.