Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/146

 Na widok wchodzących, dziewczynka zerwała się z radosnym okrzykiem i poskoczyła do Ocieskiej. Ta ją podniosła z ziemi, ucałowała i trzymając na rękach, powitała resztę towarzystwa, podczas gdy Lili świergotała, despotycznie ją skubiąc za ramię.
 — No, i co się stało dalej z tym żukiem? Skończysz, chodź do nas — o tam — do tego stolika. Miss niech sobie idzie. Ty będziesz ze mną.
 — Lili! Wynoś się lub siedź cicho! — zawołała Ramszycowa.
 Lili umilkła, położyła paluszek na ustach, uśmiechnęły się do siebie z porozumieniem i usiadły opodal pod lampą, u stołu z rysunkami. Angielka podała Ocieskiej zeszyt, gdzie były jej ilustracje do historji o awanturniczym żuku. Lili usadowiła się wygodnie na jej kolanach, wlepiła oczy w ołówek i słuchała cudnej bajki.
 Ramszycowa spojrzała w tę stronę i rzekła do Kazi z uśmiechem:
 — Idź! Powiedz jej, że lubi dzieci, to się obrazi jak o największy afront.
 Doktór Downar zbliżył się do Ocieskiej i spytał:
 — Nie miała pani listu od Kazimierza?
 — Owszem, wczoraj.
 — Cóż u nas słychać? — pytał, zniżając głos.
 — Bahnicki wisi na włosku. Marszałkowa umarła. Dowojna się żeni. U pana Florjana dzieci chore na szkarlatynę.
 — „Przezto“ i nie pisze! — mruknął Downar, który gdy się nie pilnował, zawsze popełniał prowincjonalizmy. — Bahnickiemu pan Kazimierz zginąć nie da. Niechajże i do mnie napisze, ile trzeba, ale do pani adresując. A kogo bierze Dowojna?
 — Suliską.
 — To i dobrze. Marszałkowej szkoda, i zły i dobry na nią się oglądał i rachował!
 — No — i co żuk zrobił, jak go wróbel złapał? — dopominała się Lili.
 — Downar powrócił na swe poprzednie miejsce.