Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/148

 Kazia powiedziała adres
 — On leży u mnie w klinice. Tam niech pani przyjdzie! — dodał Downar.
 — Skąd pan wie, że mam być?
 — Bo to do pani podobne.
 Sokolski, milczący dotąd, odezwał się.
 — Jak to dobrze, że nie mam żony ni przyjaciół.
 — Dlaczego? Że pana ludzie nie obmówią! — zaśmiała się Ocieska. — Za pozwoleniem, cała Warszawa wie, że pan wcale ani w Kongo, ani pod biegunem nie był, tylko trzy lata siedział w Wiedniu, wertował podróżnicze księgi i tam czerpał materjał do swych opisów i odczytów!
 Sokolski otworzył szeroko oczy.
 — Ja? W Wiedniu? — wyjąkał zdumiony.
 Wszyscy parsknęli śmiechem z jego miny, i Ramszycowa dodała:
 — Dość o ludziach, Lili, marsz spać!
 Doktór spoglądał żałośnie na fortepian.
 Zaśpiewa nam pani Sanicka, potem ja zagram, żebyśmy zgrzytu zapomnieli.
 Lili spojrzała żałośnie na rysunki, ale usłuchała bez protestu. Zniknęły z Angielką.
 Kazia, nie dając się prosić, usiadła przy fortepianie, zaśpiewała parę pieśni Moniuszki. Głos miała czysty i silny, mało uczony, ale słuchacze nie myśleli o krytyce, cieszyli się melodją w milczącem skupieniu.
 Gdy skończyła, Ramszycowa podziękowała jej uśmiechem. Downar tak był zamyślony, że nawet się nie poruszył, Ocieska rzuciła, mrucząc: „Tam byłby raj, tam byłby raj, żebyś ty ze mną była“. Sokolski miał minę wniebowziętą!
 W tej chwili, gdy Kazia jeszcze przegrywała melodję, lokaj otworzył drzwi i zaanonsował:
 — Pan Andrzej Sanicki!
 Ramszycowa podniosła głowę, zdziwiona.
 — Proś! — rzuciła, wstając.
 Fortepian umilkł w pół akordu.