Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/15

 — Cesia jest dziwnie lekkomyślna w tym razie. Zdradzić można dla najbrzydszej... żony, a najpiękniejszą dawną dla najszpetniejszej nowej!
 — „W miłości niema zdrady, jest tylko wieczny ruch“ — zadeklamował Radlicz, dzwoniąc do bramy.
 I tak tych dwoje najzaufańszych nie wiele więcej wiedziało od reszty znajomych — nie wiedziała też słowa zagadki pani Celina.
 Przed kilku miesiącami bez żadnego wstępu, bez wahania, bez widocznej zmiany usposobienia, Andrzej pewnego wieczora rzekł spokojnie:
 — W tym roku mam się ożenić.
 Ona, zawsze panująca nad sobą, zawsze przytomna, rzuciła obojętnie:
 — Tak? A wybór uczyniony?
 — Ja wybrałem raz na zawsze — ciebie. Żonę — wybiera mi ojciec.
 — Ojciec. Więc pogodziliście się?
 — Nigdyśmy się nie kłócili. Ludzie o tem mówili, my nigdy! Naszych spraw rodzinnych nie powierzamy nikomu. Mówiłem ci, że może na uczucie nasze przyjść czas próby! Przyszedł — ja się nie boję — a ty?
 — Jam ci nigdy nie odbierała swobody. Byliśmy względem siebie szczerzy i prawi. Nie robiłam ci nigdy scen ani piekła w domu. Będziesz tu zawsze panem i ukochanym, dopóki zechcesz!
 — Dziękuję ci i całem życiem zapłacę.
 — Nie masz za co dziękować i płacić. Wszystko jest twoje, i nie ja ci w czemkolwiek się sprzeciwię, bo przecie czujemy jedno za drugie. Któż jest tedy ona?
 — Nie znam, nie wiem, nie ciekawym. Ojciec wybrał.
 — Ale się zgadzasz? Dobrze jest wiedzieć, z kim się będzie miało do czynienia. Żyć przecie będziesz pod jednym dachem, obcować codziennie? Brr!
 Wzdrygnęła się i pobladła, ale zapanowała znowu nad sobą i rzekła poważnie: