Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/151

 Andrzej milczał.
 — Maluczko, a będą nam zazdrościć. Kobiecina z każdym dniem pięknieje, nabiera szyku i taktu.
 — I złego języka! — mruknął Andrzej.
 — To dobrze. Nie da się! Bałem się, że będzie za pokorna i nieśmiała.
 — Niema obawy. Kąsać potrafi.
 — To dobrze! Niech jej nie zaczepiają.
 — I owszem! Ale i mnie może zabraknąć cierpliwości słuchania impertynencyj!
 — Tobie! A to ci tylko wstyd, że nie masz nic lepszego. Nie znajdziesz takiego, coby tobie współczuł!
 — Ja też współczucia nie pragnę, ale spokoju.
 — Spokoju ci jeszcze brakuje! Pokaż mi dom w Warszawie, gdzieby był taki ład i spokój jak u nas!
 Andrzej coś zamruczał i wyszedł do swego gabinetu. Wrócił po chwili i począł odczytywać całodzienną korespondencję. Prezes wziął się do gazet, ale co chwila na zegar spoglądał.
 Nareszcie o dziesiątej rozległ się dzwonek.
 — No, i cóż! — zawołał niecierpliwie.
 — Piramidy się nie zmarnują, gapie mogą iść do Wizytek! Co to — panowie jeszcze nie pili herbaty! Józefie, dlaczegoście nie podali?
 — Ja kazałem czekać na ciebie, córuś! Opowiadaj, jak się to odbyło. Coś tak zdyszana?
 — Biegłam tak, żeby się schronić od plotek i gawęd! Brr. Tom użyła! Wpadłam jak między podkurzone osy.
 Weszła do jadalni i krzątając się około herbaty, opowiadała:
 — Więc — niechno przypomnę, bo tyle tego! Więc mówią, że Dąbska nazwała Markhamów żydami; mówią, że Markhamowa powiedziała, że łaskę robią, przyjmując jakąś tam pannę Zaleską do rodziny; mówią, że Markham powiedział, że się żeni, bo go złapano; mówią, że stara Zaleska miała romans z ogrodnikiem; mówią, że posag pójdzie na długi kawalerskie Markhama; mówią, że Emilka ma gors