Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/153

 — No, no! Już ja wiem, że jak się słuch o tem rozejdzie, na przyszły kwartał wszystkie sutereny, strychy i oficyny spadną na twą głowę i kieszeń! Zobaczymy prędko dno tych oszczędności!
 — Tatuś myśli, że ja nie wiem, kto zajmuje sutereny i strychy! O, doskonale wszystkich znam, lepiej niż rządca, stróż i cyrkuł. Wiem, kto może płacić, a kto nie.
 — Skąd ty bierzesz czas na to wszystko!
 — Ja? A cóż ja właściwie robię? Nawet już na swój chleb przestałam zarabiać jak w Górowie. Bawię się — jutro wesele, pojutrze opera, w sobotę raut.
 — Ładne masz suknie?
 — Może tatuś chce obejrzeć? Ale bilety płatne.
 — Grubo?
 — Słowo tatusia do rządcy, żeby nie sprzedawano maszyny tej szwaczce. Po pierwszym zapłaci.
 — Hm! Po pierwszym, jak ty weźmiesz trzysta rubli. Rozumiem! No, pokaż suknie.
 Położył rękę na jej włosach i pocałował w czoło.
 Wtem Andrzej się odezwał.
 — Wiele trzeba tej szwaczce?
 — Siedemnaście rubli.
 — To ja je płacę!
 — Chcesz także stroje obejrzeć? — zaśmiał się prezes.
 — No, pewnie. Będziemy przecie razem występowali. Jeśli są brzydkie i niegustowne!
 — Toś się zapóźno obejrzał... Trzeba było być przy obstalunku — rzekł ojciec.
 — Trudno zrobić coś, o czem się nie wie.
 — Trudno też wiedzieć, o czem się nie myśli! — mruknął prezes, idąc za Kazią na schody.
 Otworzyła szafę i dobyła stroje. Obejrzeli, i prezes rzekł:
 — Za skromne. Widać, że z oszczędności kuchennych.
 — Ujdą — zdecydował Andrzej, — ale odtąd masz otwarty kredyt u Hersego. Nie chcę więcej tandety podszewkowej.