Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/156

sztą — le foyer, l’alcove conjugale, to absorbuje. Mężczyźni stworzeni są na pasterzy i hodowców gęsi. Gdy jedną posiędą na własność, marzą o stadku.
 Andrzej brwi zmarszczył.
 — Może być — nie wiem! Gęsi nie mam i nie pasę — odparł.
 — Tiens! Już się obrażasz za żonę. Już mi jej tknąć nie wolno! — zaśmiała się szyderczo.
 — Nie wiem, dlaczego o niej mówić mamy. Jest to przedmiot dla obojga nas niemiły.
 — A o czemże mówić? Wszystko na tem się skończy. Od lata stosunek nasz zeszedł na nic. Nie bywamy razem w teatrze, nie wychodzimy, nie pokazujemy się ze sobą, rzadko kiedy widuję cię w piątki. Nie wypada, nie wypada! Musiałam tamtej ustąpić we wszystkiem, wszędzie.
 — Tylko nie w mojem sercu!
 — Phi! — mała pociecha, gdy duma cierpi.
 — Zapominasz, żem ci wielokrotnie ofiarowywał swe nazwisko. Nie chciałaś być żoną.
 — Nie. Zanadto wielbię i znam miłość — pour prendre mari. Zresztą zanadto ciebie wtedy kochałam. Wzdrygałam się na samą myśl, by nasze uczucie miało za akompanjament kuchnię, jadalnię, komeraże kumoszek i sypialnię, uświęconą kościelnem kadzidłem. Nie, nie, tej profanacji swemu bóstwu nie uczynię.
 On w tej tyradzie zauważył jedno tylko zdanie i powtórzył.
 — Wtedy mnie kochałaś! Mówisz jak o przeszłości.
 — Mon Dieu, tak się wyraziłam. Łapiesz za słowa jak na śledztwie. Zresztą uderz się w piersi, czyś ty mnie także nie kochał bardziej niż teraz. Pięć lat to bajecznie długi okres dla miłości.
 — Moja pozostała bez zmiany.
 Cień jakby niesmaku i zniecierpliwienia przemknął po twarzy kobiety.
 — Zdaje ci się. Ja widzę ogromną różnicę i czuję, że coraz bardziej staję się przeszłością. Enfin, trzeba umieć umrzeć z godnością, ustąpić nowej gwieździe.