Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/17

 — Wystarczy — na pierwszy raz.
 — Jakto? Na pierwszy raz? Więc ileż razy myśli ojciec mnie tam wozić?
 — Ja tylko ten raz. Potem będziesz jeździł sam. Chyba chcesz się zaraz oświadczyć.
 — A naturalnie.
 — Tyleś czasu odkładał. Myślałem, że zechcesz jeszcze przedłużyć swobodę.
 — O, ja jej wcale tracić nie zamierzam i potem. Wolę sprawę co rychlej załatwić.
 — Jak sobie chcesz. Jedźmy tedy. Po drodze opowiem ci, dokąd jedziesz i do kogo.
 Andrzej nie zdawał się być ciekawy. Wsiedli do powozu i ruszyli. Mieli mnóstwo znajomych i co chwila spotykali kogoś. Gdy po raz może dziesiąty uchylili kapelusza, młody człowiek wybuchnął:
 — Mógł ojciec na tę śmieszną wyprawę wybrać nocny pociąg. Każdy, kto na nas spojrzy, nawet nie ukrywa uśmiechu. Dostaniemy się na języki wszystkich dowcipnisiów i będziemy niezawodnie figurowali w niedzielnym Kurjerze Świątecznym!
 — Nie możemy tam przyjechać wśród nocy przecie. Ośm stacyj kolei, potem dziesięć wiorst końmi. Zresztą, mój drogi, nie pierwszy to raz będą mówić o tobie. Nie żyłeś jak fiołek i lilja.
 — Ale nie byłem śmieszny. A! żebyż to się raz skończyło. Czy ta panna wie, w jakim celu przyjeżdżamy?
 — Wie. Ojciec jej powiedział i ja się z nią rozmówiłem.
 — Czy to być może?
 — Tak.
 I zgadza się? Słodkie musi mieć życie w domu!
 Prezes nic nie odrzekł, bo byli już na dworcu. Załatwił bilety sam i dopiero gdy wsiedli do wagonu i pociąg ruszył, zapalił cygaro, wygodnie się rozsiadł i począł mówić, jakby przerwy między zapytaniem syna a odpowiedzią nie było.
 — Zapewne, że żywot ma niesłodki. Ojciec jej przed pięciu laty ożenił się po raz wtóry z panią