Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/170

I gdzie się ten nicpoń Andrzej podział? Jak na złość to urządził! No, może babie gębę zatkam! Widzę, że tego draba łudzą jakimś posagiem! Ładnie się, osioł, ubierze!
 A tymczasem Wolska wróciła do domu, narzeczony, zbywszy pańszczyzny, ulotnił się do hotelu, kobiety zaczęły sejmować.
 — Jakto? Sam prezes? A Andrzejowie? — pytały córki.
 — Ona niby u rodziny! On niby w Grodzisku! — odpowiedziała, brwi wznosząc Jadzia.
 — To podejrzane! — zabrzmiał chór.
 — Bardzo! — rzekła stara. A szczególnie dlaczego? — Wiecie?
 — No, no? Dlaczego? Zauważyła coś mama?
 — Z miny starego — nie! To filut! Ale z jego postępowania! On — zanadto hojny!
 — Jakto?
 — Ano — Kostuni Dąbrowskiej dał raptem dwa dywany, Zosi Zwolińskiej pierścionek, a Jadzia, wiecie, co dostanie?
 — Co? Co? — pytały pół ciekawie, pół zawistnie.
 — Całe stołowe srebro i kolczyki.
 Jadzia była czerwona z radości, tamte czerwone z zazdrości i żalu.
 — Srebro i kolczyki! Mój Boże!
 — To podejrzane! On się przymila do nas!
 — Musi tam coś być — ale co?
 — Dowiemy się! — odpowiedział chór.
 W trzy dni potem wiedziały i wiedziało pół Warszawy, że Andrzej porzucił żonę i pojechał z panią Celiną zagranicę, w tydzień mówiono, że odesłał już przedtem żonę do rodziny, bo ją zastał u Radlicza na schadzce, gdy mu w pracowni pozowała, w stroju — żadnym...
 A tymczasem na Marszałkowskiej prezes był wciąż sam.
 Od Kazi otrzymał list, że babka umarła, a macocha ciężko zasłabła, w parę dni potem depeszą zo-