Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/173

 — Przekona się pani. Za godzinę przyślę tuzin do wyboru.
 Pożegnał ich i wyszedł. Ona poczęła się krzątać po domu, a prezes za nią chodził, uszczęśliwiony, że wróciła, rad chorobie macochy, śmierci babki, potłuczonym lampom, zasuszonym kwiatom, molom w dywanach, opieszałości służby, wszystkiemu, co przebyła i zastała, byle jak najpóźniej spostrzegła nieobecność męża i spytała, gdzie jest!
 Po godzinie maszyna domowego życia poczęła działać prawidłowo, służba poczuła rygor i władzę.
 Kazia się przebrała, gdy zaczęły napływać naganiane przez Radlicza bony. I temu był rad prezes, chociaż i drażniło go to, że Kazia snać ani na chwilę nie pomyślała o mężu.
 Nareszcie piątą kandydatkę wybrała i umówiwszy warunki i obowiązki, odprawiła do jutra.
 Wtedy prezes rzekł:
 — Wiesz, że Andrzeja niema?
 — Widzę! Nigdy go o tej porze niema.
 — Ale go i potem nie będzie. Wyjechał zagranicę.
 — Tak? Na długo? — spytała obojętnie.
 — Nie mógł określić dnia powrotu. Pojechał do Berlina w interesach fabryki.
 Nie pytała więcej. Usiadła w fotelu, przymykając zmęczone bezsennością oczy.
 — Trzeba iść! — szepnęła.
 — Dokąd? Krokiem cię nie puszczę. Macocha pastwiła się nad tobą, zamęczała! Teraz niech sobie szuka opieki.
 Otworzyła oczy.
 — Była dla mnie zła, teraz jest chora śmiertelnie. Będę jej służyć jak córka. A ojciec!
 Wstała, wyprostowała się, siłą woli otrząsając zmęczenie!
 — Pójdę, tatusiu. Przyjdziemy z ojcem na obiad.
 — Czekaj! — Utrapienie! To i ja pójdę z tobą.
 Ubrał się, wyszli. Po drodze, gdy spotkali kilku znajomych, rzekł: