Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/184

 Nazajutrz, jak zwykle, wychodząc o dziewiątej, spotkał na schodach Kazię. Teraz już się znali dobrze i rozmawiali.
 — Nie zaspała pani! — rzekł.
 — Nie, ale zamiast na mszę, idę wprost do lecznicy i stracha mam.
 — Niełaskawego przyjęcia. Ano, to pójdę z panią. Będzie raźniej.
 — Dziękuję. Naturalnie, że z profesorem poszłabym wszędzie odważnie!
 — Ale ja darmo nie służę. Musi mi pani oddać przysługę także. Zostanę w lecznicy, a pani tymczasem pojedzie na Solec 17 i wyszuka w suterenie robotnika Wieczorka. Wczoraj go opatrzyłem, odwiedzę jutro, dziś nie mogę, ale tam jest siedmioro dzieci, najmłodsze ma dwa dni, najstarsze dwanaście lat.
 — Już wiem, rozumiem i załatwię, co da się.
 Weszli do lecznicy. Zły humor i rozdrażnienie Szpanowskiej ułagodziło się przy pierwszych słowach Downara. Został przy niej i zastała go jeszcze Kazia, gdy wróciła z Solca. Zdała mu w paru słowach sprawę z polecenia i zajęła swe miejsce przy chorej. W południe odbyło się konsyljum, zdecydowano operację za tydzień. Szpanowski został u żony, Kazia uwolniła się, by załatwić zaległe interesa.
 Wstąpiła po drodze do Ocieskiej. Zastała artystkę, sprzątającą w pracowni. Na stalugach stało puste płótno, na którem wycierała z farby pendzle, pisząc fantastycznie:
 „Hans Huk Klauber, lass molen stolm“
 — Co to znaczy? — spytała z uśmiechem Kazia.
 — To znaczy, Hans, przestań już malować. Spełniam, bo jadę w świat!
 — Dokąd?
 — Do słońca.
 — Na długo?
 — Ha — albo ja wiem! Nie cierpię wiedzieć, co będzie, ile będzie! Nie jadłam nigdy w życiu obiadu, który sama dysponowałam. Ale chyba znowu do tej przeklętej Warszawy wrócę!