Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/185

 Cisnęła pendzle na stół.
 — A pani gdzie była przez ten czas?
 — U ojca. Grzebałam umarłych, doglądałam chorych. Mam ciężkie zmartwienie. Macocha leży w lecznicy Downara, było dziś konsyljum, będzie operacja i prawdopodobnie zły koniec. Muszę nad nią siedzieć, myślałam, że panią uproszę o pomoc w moich pracach z panią Ramszycową. Boję się u niej pokazać, dwa tygodnie opuściłam.
 — Ładnieby wyszli pani protegowani na mojej opiece. Widziała pani „Wrzos“ Radlicza?
 — Nie.
 Ocieska się roześmiała.
 — Kapitalne. Prawdziwe „article de Varsovie“. Toć przecie pani mu do tego pozowała.
 — Ja?
 — I za to mąż panią odesłał do rodziny i rozpoczął „kroki rozwodowe“. Przecie to fakt! I Radlicz spoliczkował za panią Kołockiego i mają się pojedynkować. Nie wie pani, skądże pani wraca?
 — Wracam od natury i Boga, ze wsi. Nic nie wiem o błocie i ludziach.
 Zbladła, zamyśliła się, przesunęła ręką po czole i uśmiechnęła się z przymusem.
 — Co robić! Królestwa niebieskiego mi nie odbiorą.
 — Radlicz jest osioł — mruknęła Ocieska. — Mówiłam mu: było sportretować grubą Rozenblatową. Żydyby ci dali tysiące i każdy rozsądny człowiek uwierzyłby, że ta ci pozowała. A tak sławy dużo nie zbierzesz, a gnaty ci słusznie przetrącą! Swoją drogą hultaj dał śliczny obrazek.
 — Więc pani wyjeżdża — szepnęła smutno Kazia.
 — Oj — osobliwość. Prawie wierzę, że mnie ktoś żałuje! — zaśmiała się szyderczo Ocieska.
 — Niech pani wierzy. Będzie mi bardzo źle temi czasy, jeszcze gorzej bez pani niefrasobliwej filozofji. Zazdroszczę jej pani!
 — Niestety, nie zaszczepić jej, a szkoda, bo z nią bardzo dobrze żyć. Powiadają jedni, że wszystko