Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/194

 — Kto dzieci ma, niech je niańczy i wozi! — odparła Ocieska. — Ja wcale do Florencji się nie wybieram i wolę jechać w gęsim wagonie niż w dziecinnym.
 — Ale w tym pociągu, którym jedziesz, mogą być dzieci.
 — Pewnie, bo mnie nie stać na ekstracug.
 — Otóż Lila będzie, a że jedziesz przez Florencję, możesz je po drodze wyrzucić.
 — Tyle to mogę.
 Zwróciła się do Kazi i dodała z komiczną determinacją:
 — Może pani chce posłać do Florencji kanarki lub drób żywy, mogę załatwić jedno przy drugiem.
 Kazia i Ramszycowa śmiały się, a tymczasem Lila szukała czegoś po ziemi około siebie i poczęła wreszcie skubać matkę, płaczliwie wołając:
 — Niema — zgubiłam!
 — Coś zgubiła? — A bukiecik. — No, to masz.
 Rozchyliła rotundę, dała małej parę goździków, które miała u paska i Lila napadła Ocieską — mówiąc prędko:
 — Był tyli bukiet. Zgubiłam! Masz i wiesz, obiecałam Mamusi, że nie będę jeść czekoladek. — A wiesz, i Fryc jest z nami. Będzie wesoło!
 — Co? Fryc! — załamała ręce Ocieska, mierząc wzrokiem bezmiernego oburzenia Ramszycową.
 Fryc był to pinczer Lili.
 — Ano, Lili żyć nie może bez niego. Mnie o niego nie chodzi, możesz wyrzucić! — odparła Ramszycowa.
 Lokaj przyniósł bilety. Rozległ się pierwszy dzwonek. Ocieska, która podróżowała z jedną małą walizką, patrzała ponuro, jak do przedziału zaczęto wnosić paczki i paczuszki, jak się rozgościła Angielka, i jak Lili zajęła się koszyczkiem, z którego odzywał się dyskretny pisk Fryca.
 — Dobrze wam tu będzie — zdecydowała Ramszycowa.