Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/198

to tak prędko mnie spotka, nigdybym ciebie z Górowa nie puściła.
 Kazia milczała, zmrożona śmiertelnie tym okrzykiem egoizmu. Za długoletnią poniewierkę los ją mścił, nie czuła triumfu z tego odwetu, tylko żal, żal, że nawet ta zmiana usposobienia macochy nie była uznaniem dla niej, tylko interesem.
 — I żebyś choć dobrze trafiła. Poniewierają ciebie, a wiesz czemu? Bo nic nie masz!
 — Ależ, mamo, jest mi bardzo dobrze! — zaprzeczyła Kazia. — Mój mąż wiedział, że nie mam posagu.
 — Wiedział i wie i dlatego sobie pozwala. Ja już jestem poinformowana o wszystkiem. Tu, obok, zajmuje numer jakaś pani i odwiedzała mnie. Warszawianka — opowiedziała mi wszystko.
 — Przy ojcu! — zawołała Kazia bez tchu.
 — Nie, i ja mu jeszcze nic nie mówiłam. Aha, zdradziłaś się, nie chcesz, by ojciec się dowiedział.
 — Tyle plotek krąży, poco ma się martwić ludzkiemi domysłami i oszczerstwami! Ja, doprawdy, jestem szczęśliwa!
 — I miałaś minę szczęśliwą, tu siedząc przed chwilą. Myślałaś, że śpię. Moja droga — nie żądam od ciebie zwierzeń, zresztą poco! Żeby być szczęśliwą i dać sobie radę na świecie, trzeba mieć pieniądze albo stosunki, a ty nic nie masz. Dlatego nikt o ciebie nie dba, ani świat, ani mąż, ani jego rodzina. Stary nad tobą skakał, bo myślał, że syna wyciągnie od kochanicy, jak się to nie udało, i on się od ciebie odwróci — zobaczysz.
 Umilkła, patrząc na młodą kobietę, haftującą przy świetle lampy.
 — Powinnam powiedzieć wszystko twojemu ojcu! — rzuciła po chwili.
 Kazia podniosła oczy.
 — Niech mama tego nie czyni! — rzekła błagalnie.
 — Powinnam — wtedy on w to wejrzy i ciebie stąd zabierze, a przynajmniej położenie twoje u Sa-