Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/202

IX.

 Andrzej z Radliczem przyjechali wieczorem i razem zjawili się w pustym domu.
 Sceny, której się Andrzej obawiał, nie było tedy narazie. Służący z własnego impetu pobiegł po Kazię. Przyszła i jakby nic, spytała, czy życzą jeść lub herbaty, tłumacząc, że oboje z teściem obiadowali na mieście. Ledwie potem spojrzała na męża. Potem zajęła się domowem gospodarstwem, prosiła ich do jadalni i zabawiała swobodną rozmową o wypadkach miejskich. Mówiła tylko z Radliczem, bo Andrzej, ponury, wściekły, palił papierosy i pił herbatę. Wreszcie wstał i rzekł:
 — Musiało się nazbierać masę interesów. Państwo wybaczą, muszę, muszę przejrzeć korespondencję.
 Gdy wyszedł, Radlicz się roześmiał zcicha.
 Zmarszczyła brwi i spojrzała nań surowo.
 — Pana to bawi?
 — Bawi! — odparł zuchwale. — Cieszę się, gdy kto cierpi. Głupcy nic innego nie są warci. I pani nawet nie ciekawa wiedzieć, co tam się stało?
 — Wcale. Kto cierpi, nie jest głupi, ale stać się może złym. Pana to może bawić, mnie — nie.
 — Nie myślałem o pani cierpieniu — tłumaczył się.
 — I słusznie. Mnie cierpieć nie wolno — odparła twardo.
 — Pani cierpieć nie powinna, — poprawił, obejmując ją gorącem spojrzeniem.
 Uśmiechnęła się smutno i wstała.