Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/212

 — Upokorzyć? Jakim sposobem? — zdziwiła się szczerze.
 Popatrzał na nią i ruszył ramionami.
 — Istotnie — pani nie ma pojęcia o miłości! — rzucił niecierpliwie.
 Wstał także i syknął z bólu. Przy ruchu uraził ranę i pobladł, dotykając boku.
 Zauważyła to, ale nic nie rzekła. Wtedy on ozwał się twardo:
 — Może pani śmiało triumfować i drwić ze mnie. Rywalka pani mnie zdradziła, wystrychnęła na dudka, mąż jej mnie postrzelił. Musieli to pani ludzie dawno donieść. Miała pani rozkoszną chwilę zemsty.
 — Ani mi ona była rywalką, bom pana nie kochała, anim czuła rozkosz odwetu, bo mnie pan nie okłamywał. Żal mi było pana.
 — Tego mi pani nie okazała.
 — Owszem, przed chwilą, gdym chciała się usunąć. — Pomyślałam, że gdybym ja kiedy pokochała, najcięższymby mi był pana widok i obecność i — prawa.
 — Spojrzeli sobie teraz w oczy, wyciągnął do niej rękę.
 — Zostanie pani? Jeszcze raz przepraszam, będę na przyszłość uważniejszy.
 Bez zapału i wiary podała mu dłoń.
 — Pójdę, powiem ojcu! — szepnęła z westchnieniem.
 — Ja się położę. Może zasnę!
 Zawahała się i przemogła.
 — Jeśli pan chce, umiem ranę opatrzeć. Codzień w lecznicy to czynię, mam wprawę.
 — To już za wiele zaparcia siebie i poświęcenia. W lecznicy są bliźni, a ja wróg i kat. Dobranoc.
 Nazajutrz prezes zastał ich przy rannej herbacie. Musiała go Kazia z wieczora bardzo dobrze usposobić i uspokoić, bo na powitanie pocałował syna w głowę i rzekł wesoło.
 — Więc tedy Downar znowu cudu dokonał z twoją macochą, córuś. Wartoby chorą odwiedzić.