Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/222

 — Drab nic nie rzekł, ale zawrócił i otworzył przed nią drzwi swego mieszkania. Izba to była zapchana dziećmi i gratami bez żadnej wartości. Na widok męża, Józefiakowa zdumiała. Wyleciał zbuntowany i wściekły, odgrażając się na „panów“, wracał cichy i pokorny. Rzuciła się do Kazi, podała jej stołek jedyny, dla Andrzeja otarła fartuchem kuferek. Dzieci małe i duże obstąpiły wnet Kazię, a ona, gładząc je po twarzach i główkach, mówiła do Józefiaka:
 — Pan Twardowski pisze mi, że Kurkowski rzetelnie pracuje, zdrów i zadowolony. Mury fabryki już stoją, maszyny obstalowane tu, w Warszawie, i lada dzień będą wyprawione. Otóż prosi, żeby mu wyszukać pięciu zdolnych ślusarzy i wraz z maszynami wysłać. Pomyślałam tedy, że mi pan pomoże i doradzi. Ma pan pewnie kolegów dość rozwiniętych, żeby zrozumieli myśl pana Twardowskiego.
 — To każdy, kto nie bydle robocze, zrozumie.
 — Więc mi pan takich zarekomenduje. Wie pan warunki i statuta?
 — Wiem, kto wolny i sam, to szczęśliwy.
 — Pan tak mówi, jakby i tym swoim braciom zazdrościł. Chce pan, proszę jechać razem.
 — Pewnie, a co z tem zrobię? Rentę im zostawię na życie, czy potopię we Wiśle!
 Wskazał na kupkę głów jasnych u kolan Kazi.
 — To już mój kłopot będzie.
 — A, bo to prawda! Zresztą, co mają żebrać? Niech zdychają ze mną razem!
 — Bajesz pan! Ja pierwsza im żebrać nie dam. Dla Władka i Stasia mam robotę, Anusia może już szyć się uczyć.
 — A Hela może na guwernantkę! — szydził.
 — Hela zostanie z matką niańczyć Jasia. Hela malutka, ale bardzo mądra — prawda? — Pochyliła się do sześcioletniej dziewczynki, która, najbliżej stojąc, patrzała jej w oczy, przekrzywiając główkę jak ptaszę.