Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/227

 — Cóż? Teraz uwierzycie, żem mąż pani! — zaśmiał się.
 — A właśnie, że nie. Dałby ci ta mąż żonie tak zaraz! Oho, prawda, obżera się to o każdy grosz, a na hulankę to go zawsze stać!
 Kazia porachowała złoto, schowała je i pożegnała Wierzbickiego.
 — Pa, pa-padam! — goniło za nimi.
 Wsiedli do karety, torba była pusta, konie ruszyły ostro, znudzone czekaniem.
 — Przeklina pan w duchu swoją ofiarność. Niebyło ani szczególnej przykrości, ani przyjemności, nuda, zaduch, brud, przymus!
 — I to w ten sposób spędza pani dnie całe?
 — Mniej więcej. W tej mojej kamienicy bywam raz na tydzień, resztę pracuję z Ramszycową. Ona ma szwalnię, ochronę, lecznicę, przytułek dla dziewcząt upadłych i rekonwalescentów, codzień rano zgłasza się do niej rzesza biedaków, których potrzeby należy sprawdzać, jest co robić!
 — A wczoraj wieczór omal ci biedacy i protegowani nie zostali bez opieki. Chciała pani wszystko rzucić.
 — Nie rzuciłabym ich dla fantazji lub zniechęcenia. Mój Boże, żeby nie oni, czy byłabym tu dotychczas? Dali mi cel, pracę, myśl, zajęcie, wszystko, co zdrowe i silne.
 Wjechali na Marszałkowską.
 — Oni to mój świat, a to jest, było i pozostanie mi cudze i najcięższym obowiązkiem.
 Spojrzała na zegarek i zatrzymała Walentego.
 — Ja tu wysiądę. Mam sprawunki dla domu na dzisiejsze przyjęcie. Dziękuję panu!
 Wyskoczyła, skinęła mu głową i weszła do sklepu, powóz ruszył.
 Przed ich domem ujrzał Andrzej Radlicza, który na niego czekał.
 — Co to? Nie w Grodzisku? — spytał po przywitaniu.
 — Downar mnie nastraszył. Kazał się szanować.