Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/23

 — Możesz iść — rzekła, oczu nie podnosząc.
 — Konie panience zaprzęgać? — spytał.
 — Naturalnie! Żywo!
 — Ja chciał panience coś pokazać — uśmiechnął się.
 Spojrzała na niego.
 — Dostałem od tych gości, co do dworu pojechali! — rzekł, pokazując rubla.
 — Za co? — zdziwiła się.
 — Albo ja wiem. Jechałem se, śpiewając — minęli mnie — było dwóch — jeden stary, drugi młody. Ten stary rzucił mi papierek.
 — No — było podziękować! — rzekła chmurno, zbierając kapelusz i rękawiczki.
 Stacho głową pokręcił. Z tą swoją panienką był on trochę kolegą. Gdy go malcem przywieziono z Galicji — sierotę — szukali razem gniazd w sadzie, a potem ona go czytać i pisać uczyła.
 Dziś na stacji Paweł stangret gadał z lokajem, że po kawalera do panienki przyjechali.
 Stacho chciał się koniecznie dowiedzieć, czy to prawda, a jakoś nie śmiał. Panienka była gniewna, czy zmartwiona, nie chciała rozumieć.
 Pokręcił Stacho głową, westchnął i poszedł konia zaprzęgać.
 Młoda dziewczyna rozmówiła się jeszcze z pisarzem i dozorcą mlecznym i wyszła przed sień.
 Stacho już zajeżdżał jednokonną bryczką.
 Wsiadła do niej i ruszyła za bramę. Koń znał drogę, codziennie dwa razy ją odbywał, o świcie i późnym wieczorem.
 Dziewczyna tedy nie kierowała nim i wolno puściwszy lejce, rozglądała się po polach.
 Wiedziała, kto są goście i w jakim celu przyjeżdżają, że tam czekają na nią, że się opóźniła, czekając na Stacha, przecie się nie spieszyła. Wzrok jej spoczął na kępce drzew na horyzoncie i wahała się.
 Nagle targnęła lejce, skręciła konia i tęgim kłusem ruszyła ku tej kępie drzew, pozostawiając Gó-