Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/25

 Zamilkła, smutnemi oczyma patrząc przed siebie.
 — Żeby choć wieść, że on żyje, żeby choć we śnie! — szepnęła ponuro.
 — Gdyby żył, wieśćby była. Grób tylko milczy! Ty, dziecko kochane, z czystem sumieniem ofiarę spełnij. Ojciec ci pierwszy!
 — Babcia mnie w sercu zachowa?
 — Jak wnuczkę jedyną.
 Dziewczyna przypadła do jej kolan i łkała długą chwilę. Potem się podniosła, otarła łzy i ucałowawszy ręce staruszki, milcząc, zeszła z ganku.
 — Przyjedźże prędko! — pożegnała ją łagodnie.
 — Jutro wieczorem!
 Koń ruszył. Dziewczyna już nie dała sobie roztkliwiać się. Wolę miała bardzo silną, postanowienie stałe. Gdy wjeżdżała w podwórze Górowa, była zupełnie spokojna, prawie wesoła. U bramy, niespokojny, czekał na nią ojciec. Już trzeci raz odchodził od gości, wyglądał jej przybycia.
 — Nareszcie! — odetchnął. — Chodźże prędzej. Prezes się ciągle o ciebie dopytuje. Przyjechali już dawno.
 — Muszę się przebrać chyba.
 — Tylko prędko.
 Zawołał stajennego, by konia odprowadził, i poszli razem do oficyn.
 Dom mieszkalny był jasno oświetlony, dwór cały obszerny, ślicznie zbudowany, luźny i zamożny. Kazia mieszkała w oficynie z woli i rozkazu jasnej pani, która nienawidziła pasierbicy i trzymała jako płatną sługę. Co prawda, antypatja była wzajemna, tylko Kazia umiała ją ukryć dla ojca.
 Szpanowski wszedł za córką do jej mieszkania i podczas gdy ona zmieniała bluzę roboczą na niedzielną sukienkę, stał u stolika, zapatrzony w płomień świecy, zamyślony, stroskany.
 — Młody Sanicki bardzo przystojny, gładki! — zaczął wreszcie wahająco — ale ma coś w sobie... czy ja wiem, coś zimnego, ostrego. Kaziu, jeśliby ci