Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/260

XIV.

 Kurjer był już rozniesiony. Czytał go Wolski, pijąc samotnie kawę. Żona i córki jeszcze odsypiały jakiś balik. Zbudził je bez ceremonji wołaniem:
 — Słyszeliście! Awantura! A toć Andrzejowa umarła.
 — Nie może być? Kiedy? — ozwały się senne głosy.
 — Wczoraj. Już jest nekrolog. Pogrzeb we wtorek.
 — Ile miała lat? Skąd pogrzeb?
 Rozbudziły się nowiną. W negliżach zeszły się do jadalni, czytały wszystkie.
 — To się biedaczka wybrała w same zapusty! — westchnęła mama. Ale zgasła prędko. Prezes się okropnie zmartwi.
 — No, i Andrzej był onegdaj okropnie przybity, gdym tam wstąpił po wieści.
 — Et — Co tam Andrzej! Zobaczycie, że go Jarłowa złapie.
 — Będziemy, mamo, na pogrzebie?
 — A jakże, i na nabożeństwie! Trzeba odświeżyć czarne suknie.
 — No, to nasz wieczór u Sobolskich przepadł.
 — Ano, chyba nie wypada!
 — Coby to jej było szkodziło umrzeć w Popielec.
 — Wypada wianek posłać — bąknął Wolski.
 — Zapewne — wszyscy poślą. Cóż robić! Nie można się wyróżniać! Trudno — kilkanaście