Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/27

młodszą edycję. Pani pozwoli przedstawić sobie mego jedynaka. Proszę dla niego o sympatję.
 Od stołu, gdzie przerzucał ilustracje, Andrzej wstał, składając ukłon „stylowy“. Przytem jednem spojrzeniem objął postać dziewczyny i spotkał na sobie jej wzrok spokojny, poważny.
 Egzamin trwał sekundę, potem Kazia nieśmiało podała mu rękę bez słowa. Nie umiała zdawkowych frazesów.
 — Pani, jak zwykle, zajęta. Jak to dobrze, że jutro święto. Skorzystamy przecie z pani towarzystwa! — mówił prezes.
 Kazia spojrzała po salonie. Macochy nie było.
 — Kiedy bo ja i w święto... mam zajęcie! — rzekła, spoglądając ku ojcu.
 — Jutro robimy sobie wakacje! — rzekł Szpanowski. — Panowie chcą obejrzeć gospodarstwo, urządzimy tedy wielką rewję i paradę naszej rolnej armji.
 — Ano, to będę wolna! — uśmiechnęła się Kazia.
 — Pani lubi wakacje? — spytał Andrzej.
 — O lubię! — rzekła szczerze.
 — To dowód młodości.
 — Niekoniecznie! To dowód, że mam po czem odpoczywać.
 — Racja! — zawołał prezes.
 — Ja siebie do próżniaków nie liczę — zaprotestował Andrzej. — Pracuję także w biurze technicznem, ale żebym się znowu tak bardzo cieszył z niedzieli... to nie.
 — Bo pan ma ich pięćdziesiąt dwie na rok, a my na wsi żadnej! — odparła Kazia.
 — Jakto? Przecie na wsi także na ten dzień przerywa się roboty.
 — Na roli. Ale inwentarz potrzebuje codzień starania. Przeróbka nabiału nie przerywa się nigdy
 — Tak, tak — nasze zajęcie to rozwiązanie kwestji perpetuum mobile! — zaśmiał się Szpanowski.
 W dalszych pokojach rozległ się płacz dziecka i zaraz potem głośne, dosadne strofowanie pani domu.