Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/28

 Mimowoli rozmowa się urwała i była sekunda przykrego milczenia. W tej chwili pani weszła do salonu, niosąc na ręku swą jedynaczkę.
 — Prezentuję panu moją dziedziczkę! — zawołała do prezesa.
 — Śliczny, rozkoszny dzieciak! Jakie oczy! — zachwycał się prezes tak czelnie, że Kazi krew uderzyła do twarzy ze strachu, że się macocha obrazi.
 Dziecko było szpetne. Z wielką głową, bezkształtnemi rysami, blade, anemiczne, grymaśne, snać i rozpuszczone bezmiernie. Było rzeczywiście kopją matki. Nos zadarty, policzki płaskie i szerokie, oczy małe i blade. Tylko matka była czerwona i zdrowa, wysokiego wzrostu i otyła, a kopja, prócz brzydoty, miała jeszcze niezdrowie i wątłość.
 Kazia niepotrzebnie się lękała. Pani Szpanowska połknęła jak cukierek komplementy prezesa i uśmiechnięta, pożerała rozkochanym wzrokiem małą szpetotę. Była to jedyna istota, którą kochała oprócz siebie.
 — No, Zosieńko, podaj panu rączkę, przywitaj się!
 Ale Zosieńka popatrzała chwilę na prezesa, wykrzywiła się i pokazała mu język.
 — A pfe! — upomniała ją matka, całując przytem.
 — Rozkoszna psotnica! Szczęśliwy wiek szczerości! — zauważył uprzejmie prezes.
 — Głupiutkie to jeszcze, a przytem służba uczy nie wiedzieć jakich zbytków. No, pobaw się, Zosiu!
 Postawiła ją na ziemi i rzekła do wystrojonej piastunki, która ją chciała wyprowadzić:
 — Zostaw panienkę i możesz odejść. Niech się dziecko uczy bawić samo. To rozwija samodzielność.
 — Ma pani dobrodziejka zupełną rację. Samodzielności brak młodemu pokoleniu! — potwierdził prezes i zaraz, jak z rękawa, począł sypać przykłady rozmaitych systemów wychowania.
 Kazia usunęła się w drugi koniec salonu i usiadła przy stole, gdzie Andrzej przerzucał czasopisma.