Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/33

 Kazia poczerwieniała aż po białka oczu. Nie były to żadne wyrzuty sumienia, ale prostotę jej i powagę uraził ton ironiczny Andrzeja. Straciła swobodę.
 — Co do owych zakreślonych ustępów spytamy o to pani Tuni! — mówił dalej żartobliwie. Jakież tedy figle płatają się po klasztorach?
 — O, różne! — odparła już sztywnie. — Było nas przecie kilkadziesiąt, konceptu nie brakło.
 — Urwała i spojrzała z pod brwi w głąb salonu. Pani Szpanowska wchodziła, i Kazia zdaleka czuła jej straszny wzrok na sobie, instynktem bała się sceny.
 — Państwo zawsze wieczory tu spędzają razem? — spytał Andrzej półgłosem.
 — O, nie! Gdzież tam. Przychodzimy tylko na kolację. Ojciec do późna z administracją konferuje, ja u siebie czytam.
 — A co pani czyta?
 — Obecnie? Kalinki „Sejm czteroletni“.
 — A przedtem?
 — Przedtem miałam Szekspira.
 — A powieści?
 — Powieści tam niema prawie.
 — Gdzie? Tam?
 — U babci Boguskiej.
 — Żyje babka pani?
 — Nie — ona mi nie babką. Daleka krewna matki, ale ją wszyscy babcią nazywają, więc i ja tak o niej i do niej mówię! Bardzo, bardzo stara i taka dobra!
 — I ma bibljotekę?
 — To jej wnuka książki.
 W tej chwili otworzono drzwi jadalni, oznajmiając kolację. Prezes podał ramię Szpanowskiej, — rozmowa młodych się przerwała.
 U stołu mówiono o koniach, o kwestjach ekonomicznych, trochę o polityce. Kazia nie otworzyła ani razu ust: Andrzej składał swą towarzyską daninę pani domu, która szeroko i długo opowiadała o swych stosunkach w Warszawie za życia pierwszego męża, o jego cnotach i zdolnościach, o stracie, jaką z jego śmiercią poniosło społeczeństwo, okolica i ona sama.