Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/37

 Lokaj zajrzał dyskretnie. Zawołał go prezes.
 — U was już może o obiedzie myślą? — spytał.
 — Nie. Pan z panienką właśnie przy śniadaniu.
 — A pani?
 — Pani niezdrowa. Kazała oznajmić, że wcale nie wyjdzie.
 — Quelle chance! — mruknął prezes — a głośno: — Pani często niedomaga?
 — Ej, nie, proszę pana. Ale często nie wychodzi ze swych pokojów. Tak sobie — jako pani!
 Miało to zapewne znaczyć: co ma sobie nie dogadzać.
 — Państwo każą tu podać śniadanie? — spytał lokaj.
 — Ależ nie. Zaraz schodzimy! — żywo prezes zaprzeczył.
 Andrzej, już prawie gotów, oknem wyglądał, nie mogąc się nacieszyć wonią i widokiem.
 — Jednakże mają i wieśniacy kęs przyjemności — mruknął.
 — Idź, kiedyś ubrany! — naglił go ojciec. Szpanowski wyprawi was do sadu — i kończcie!
 Syn z westchnieniem usłuchał.
 Gdy otwierał drzwi jadalni, usłyszał głos Kazi.
 — Już idę, tatusiu. Nie mogłam w niedzielnej sukni jeździć do doju i wydawać ze spiżarni. Zaraz się przebiorę!
 Spotkali się na progu, cofnęła się i zmieszała.
 Była ubrana w bluzę płócienną, szarą, ściągniętą skórzanym paskiem. Wydała mu się w tym stroju smuklejszą i zgrabniejszą.
 Uśmiechnęła się do niego i podała rękę.
 — Dobrze się panu spało? — spytał Szpanowski uprzejmie.
 — O, wyśmienicie, dziękuję! Państwa już widziałem przez okno na drodze. Dzień się tutaj wcześnie rozpoczyna.
 — Latem wstajemy o czwartej, zimą o szóstej.
 — To okropne.