Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/41

 Zamilkli i stali, zapatrzeni w wodę. Andrzej rozmyślał, walcząc z resztą nielogicznego gniewu. Rozsądek mu wracał. Kazia, zbywszy tajemnicy, odetchnęła swobodniej i cierpliwie czekała wyroku. W głębi duszy pragnęła, by się cofnął.
 Ale Andrzej już równowagę odzyskał, ocenił położenie.
 — W anormalnych jesteśmy warunkach! — zaczął mówić. — Ja ubóstwiam inną kobietę, pani marzy o innym mężczyźnie. Czy sobie nie gotujemy czyśćcowego życia? A jednak możeby gorzej było, gdybyśmy siebie kochali bez wzajemności! Nie wiem, byłby to może piekielny żywot. Dziękuję pani za wyznanie i szczerość. Oboje nieszczęśliwi, uszanujemy swe niedole. Proszę panią o rękę.
 Kazia przeraziła się teraz dopiero. A zatem stało się! Tamten umarł, ona go w tej chwili grzebie.
 Jeszcze raz spróbowała się wycofać.
 — A jeśli ta pani owdowieje? — szepnęła.
 — A jeśli on wróci? — odparł.
 Potrząsnęła głową.
 — To co innego. Gdy wejdę do domu pana, już dla niego nie żyję.
 — O, jakże pani nieznaną rzeczą jest miłość! — zawołał gorzko.
 — Owszem, ale dla miłości nie wolno być nieuczciwą — rzekła bardzo poważnie.
 Poczerwieniał mimowoli.
 — Wedle tego ja jestem nieuczciwy.
 — Nie, bo pan mnie nie oszukuje, i tak jest w zwyczaju u świata, że ja powinnam pilnować honoru pańskiego nazwiska i domu. Lecz gdy ta pani owdowieje...
 — Nie ożenię się z nią nigdy! O tem nie może być mowy! — przerwał prędko, stanowczo.
 — Więc jeśli pan chce, to już między nami skończone — rzekła, starając się uśmiechnąć.
 Wyciągnął do niej dłoń i uścisnęli prawice.
 — Ojciec się bardzo ucieszy! — rzekła. — Proszę, nie mów pan mu prawdy; pan prezes mi to także