Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/42

obiecał. Mało ma radości w życiu, niech tę ma bez troski.
 — Nie powiem nic i pani będę wdzięczny, gdy o tem więcej mowy między nami nie będzie!
 — Jak pan sobie życzy, słowa nie powiem. Ja rozumiem, jak to boli, gdy ktoś obcy naszych ran dotyka. Ja tego panu nie uczynię.
 Spojrzała mu poczciwie w oczy i mówiła dalej.
 — Pan prezes wzmiankował, że pan życzy sobie ślubu cichego i bez zwłoki. Ojciec mi posagu nie daje, ale mam po matce dwa tysiące rubli na wyprawę. Muszę inaczej się ubrać — uśmiechnęła się — pan bogaty!
 — Mamy pół Warszawy znajomych, co najgorsze! — odparł.
 — Ach, tak, to najgorsze! Bardzo się lękam narazić pana na śmieszność swą dzikością i nieobyciem.
 — Postaramy się tego uniknąć. Ma pani przecie wśród tych obcych koleżankę! Pani Tunia nam dopomoże. Państwo przyjadą do Warszawy i udamy się pod skrzydła pani Marty!
 — Tak, prawda! Ona mnie nauczy i poradzi!
 — Kaziu, Kaziu! — rozległ się z głębi ogrodu głos Szpanowskiego.
 Kazia spojrzała ku słońcu i przeraziła się.
 — Już około dziesiątej! — zawołała, ruszając na wołanie.
 — Pani nie potrzebuje zegarka! — zaśmiał się Andrzej — jest akuratnie trzy kwadranse na dziesiątą.
 — Miałam zegarek, ale mi go Zosia potłukła na miazgę! — odparła wesoło. — Nauczyłam się tedy orjentować po słońcu.
 Naprzeciw nich ojcowie szli, prezes rozpromieniony, Szpanowski niespokojny.
 — Panna Kazimiera pewno dla mnie zebrała fiołki — wołał prezes zdaleka. — Proszę starego udekorować! I nadstawił klapę surduta.
 Gdy mu wkładała kwiatki, ciszej spytał: